ja się zgadzam hehe już się niemogę doczekać ;>

Ja również się zgadzam Powiem więcej, możesz mnie umieścić jako taki 'czarny charakterek' Nie żebym tam nie lubiła Dana czy coś, ale mogę knuć intrygi I tym podobne

Aha i życzę w takim razie napływu weny, słowotoku twórczego i połamania pióra (tudzież palców na klawie )

So, this is my first small part of story by Caroline. Miłego czytania, sorki, że kogoś uśmierciłam na wstępie, ale to nikt z forum, następna część jest w fazie produkcji, dlatego postaram się ją wkleić przed północą

Ewa (Dracool’ca Balan) denerwowała się i dyrygowała grupą mężczyzn przygotowujących plan teledysku.
- Do jasnej cholery! Co wy robicie… to ma być tutaj!
Była bardzo zirytowana, mieli dzień spóźnienia i niemal pewna, że rozwiążą kontrakt z jej firmą, co ona przypłaci swoją głową. Nagle na planie zjawiła się ekipa telewizyjna, która miała przeprowadzić wywiad z Arsenium
- Mają państwo wejściówki? Proszę niczego nie ruszać! – krzyknęła w ich stronę i oniemiała z wrażenia – Karolina?!
- Ewa?! Co ty tutaj…?
- O to samo miałam pytać… Ja pracuję jak widzisz przy teledyskach, ilę to lat od tamtego pamiętnego koncertu Dana, podczas, którego…
- Nie mówmy, o tym…
Obie zamilkły na chwilę.
- Ja pracuję dla stacji muzycznej jak widzisz jako dziennikarka i mam wywiad do zrobienia.
Po południu dziewczyny umówiły się na kawę i ploty. Wszyscy pamiętali tamten koncert podczas, którego jedna z wielu fanek Dana zginęła ugodzona nożem.  To był ostatni jego koncert w Polsce… Po tamtym zdarzeniu Dan zniknął na długo z życia publicznego.
Usiadły w jednej z najbardziej znanych kawiarni w Bukareszcie i pogrążyły się w rozmowie o innych dziewczynach z forum.
- Nie wiem, co się dzieje u Asi, Ady i innych. Kompletnie straciliśmy konkat po tamtym zdarzeniu.
Ewa wróciła do domu i postawiła zakupy na długim kontuarze. Odsłuchała wiadomości z sekretarki i włączyła telewizję. Za chwilę zapewne wróci Mihai. Miała dość ciągłego życia jego sprawami i problemami, tak a więc zanosiło się na poważną rozmowę. Po parunastu minutach gdy była na dobre zajęta robieniem kolacji, ktoś zadzwonił do drzwi.
- Policja. Pani Traistariu?
- Tak…
- My w sprawie pani męża.
- Coś się stało?
- Jest w szpitalu.
Po wyjściu policjantów, Ewa sięgnęła po kluczyki i pojechała prosto do szpitala. Od lekarza dowiedziała się, że jej mąż został napadnięty. Nie nawidziła tego słowa, zdawała sobie sprawę, że to ona te 6 lat temu mogła być na miejscu tamtej dziewczyny. To ona mogła wtedy umrzeć zamiast niej i wspomienie tamtego okresu było najgorsze. Na jej oczach umarła piętnastolatka, która przyszła na koncert swojego idola, a ona nie mogła nic zrobić. Wtedy jej wszystkie wartości odwróciły się, zrezygnowała ze swojego wielkiego marzenia – medycyny. Nie była by wstanie pomagać komuś i myśleć o tym co stało się w przeszłości. Nad ranem wróciła do domu. Zmęczona zasnęła po parunastu minutach, obudził ją dopiero dzwonek telefonu.
- Gdzie jesteś do cholery?! – zapytała jej współpracowniczka.
- Musiałam nie usłyszeć budzika, przepraszam, miałam ciężką noc. Mihai został napadnięty…
- Przykro mi ale, ten cały Arsenium to po prostu wszystkich doprowadza do szału, kapryśna gwizadka i tyle, musisz przyjechać bo ekipa coś spartaczyła i nie jest jak należy – rzuciła szybko Leila.
Ewa westchnęła ciężko i wskoczyła w ubranie. Po półgodzinnej jeździe przez zakorkowany Bukareszt dojechała do celu. Pod halą gdzie kręcono najnowszy teledysk Arseniego roiło się od głodnych sensacji paparazzi. Przepchnęła się przez tłum i zamachała ochroniażowi wejściówką przed nosem po czym pognała prosto na plan.
- Więc, ktoś zniszczył wczoraj dekroacje, a ekipa naprawiając to, totalnie to spartaczyła, menadżer Toderasa się wścieka, firma grozi nam zerwaniem kontraktu, a szef jest wściekły.
- Kto wczoraj wchodził tutaj?
- Ekipa telewizyjna, a wieczorem zapewne nikt.
- Po co oni mieli by to robić?
Ewa opanowała cały chaos i pojechała do szpitala.
***
Jagoda szybkim krokiem przemierzała Karkowskie ulice co chwilę spoglądając na zegarek. Za 5 minut zaczynały się zajęcia, a ona właśnie przed chwilą przeczytała sensacyjne wiadomości i chciała sprawdzić czy to prawda. Jak zwykle stała przed drzwiami pięć minut i zastanawiała się gdzie podziała swoje klucze, po chwili wpadła do mieszkania i usiadła przed komputerem. Nerwowo bębniła palcami w biurko zanim pokazał się ekran powitalny. Najechała na ulubioną ikonkę i weszła do wirtualnego świata. Po chwili była już pewna! Tak długo na to czekała, tak długo na to czekały. One wszystkie. Z radością weszła na opustoszałe forum i dodała nowego posta w nadziei, że któraś z dziewczyn odezwie się. Wtem przypomniała sobie, że miała oddać pracę dotyczącą Etnografii i Etnologii dr Drwalskiemu i zaklęła w duszy. Złapała taksówkę i podjechała prosto pod uczelnie. Na szczęście w ostatniej chwili złapała Drwalskiego. Był wysokim mężczyzną po trzydziestce. Miał blond włosy i lazurowo niebieskie oczy. Wiele studentek było oczarowanych Julkiem.
- Pani xxx?
- Tak, przepraszam, że nie oddałam tego wcześniej, ale…
- Dobrze – powiedział i zabrał teczkę z jej rąk – Do wiedzenia.
Jagoda długo jeszcze patrzyła za jego idealną sylwetką, ale wtedy rozdzwonił się jej telefon.

Ostatnio edytowany przez Karolin@ Balan (2010-03-13 22:44:38)

Super opowiadanie.
Moja postać też się za mną zgadza.
Jestem bardzo zasiana i szukałabym 5 minut kluczy od domu I

Z góry przepraszam, jeśli pomyliłam kogoś imię. Skargi proszę składać albo poniżej albo prywatną wiadomością bądź na gg

Ewa w końcu doszła do porozumienia z ekipą i ustawiła wszystko jak należy.
- Wszyscy na swoje miejsca! Gdzie jest Toderas?! – krzyknęła wściekła.
- Nie ma go jeszcze – oznajmiła Leila.
- Jak to? Przecież mieliśmy zacząć gdzinę temu?! Sprowadź tutaj tego menadżera z bożej łaski!
- Zabalował gdzieś pewnie, on się stacza – mruknął kamerzysta i zaczął ustawiać kamerę.
- Mają problemy, żeby się do niego dodzwonić – powiedział Robert, asystent Ewy podając jej kawę.
- Jak ktoś jest sławny i bogaty to sobie myśli, że może wszystkimi pomiatać!
W końcu udało się ściągnąć Arsenium na plan i wszystko ruszyło. Ewa była bardzo rozdrażniona i wszyscy zdawali sobie sprawę, że jedna mała rzecz może wytrącić ją z równowagi.
- Na miejsca! Akcja! – krzyknęła i stanęła tuż za ramieniem kamerzysty – Co ty… wyprawiasz?! Stop!
Z wami się nie da pracować!!!
Usiadła wściekła i pociągnęła spory łyk kawy.
- Jeszcze raz! Przygotować się! Ładny kadr?!Ładny? Halo! No pytam czy mamy ładny katr?! – zirytowany kamerzysta odchrząknął, zaklął i odkrzyknął:
- No k… ładny!!
Wtem na planie zjawił się szef Ewy. I od razu wszyscy odetchnęli z ulgą, wiedzieli, że przy nim Ewa nie będzie wulkanem wściekłości. Każdy bał się zwolnienia, zwłaszcza, że ontrakt groził zerwaniem.
- Ewo, jak to możliwe, że macie tyle spóźnienia?
- No bo tego całego Toderasa wiecznie nie ma, albo się spóźnia to nie moja wina.
- Do jasnej cholery, jak stracimy konrakt to…
- To co?! Ja dosłownie pana dymam! Mam to gdzieś… !!! – wrzasnęła Ewa na całe gardło i wszyscy zamarli, nikt jeszcze nie ośmielił się nadać szefowi, nawet Ewa, o chyba, że prosił się o zwolnienie dyscyplinarne.
Borys zrobił się czerwony jak burak i po chwili wypuścił powietrze, nie chciał jej zwalniać bo była doskonałym fachowcem, ale też dlatego, że była żoną jego najlepszego przyjaciela i klienta.
- Postaraj się to skończyć jak najszybciej – powiedział bardzo wolno akcentując każdą sylabę i wyszedł.
Nikt nie śmiał odezwać się dopóki Ewa nie dałą komendy rozpoczynającej.
Po całym dniu pracy pojechała prosto do szpitala. Mihai odzyskał przytomność, ale nie było z nim najlepiej. Była tym bardzo załamana. Choć jeszczę parę dni temu chciała mu powiedzieć, że odchodzi, teraz zdała sobie sprawę, że gdyby go straciła sama skoczyłaby chyba z mostu.
***
Zofia wsiadła właśnie do pociągu coś co przykuło jej uwagę. Szybko więc wystukała dobrze znany jej numer.
- Słucham? – po drugiej stronie usłyszała głos Jagody.
- Jagoda! Jak dobrze cię słyszeć. Widziałaś?!
- O Boże, ciebie też!
- Widziałaś już?
- Tak, napisałam o tym na forum, może ktoś się odezwie. Nie mam pojęcia jak się z nimi skonataktować.
- Chyba wiem jak znaleźć Karolinę i Ewę.
- Tak?
- Karolina jest dziennikarką w rumuńskiej staci muzycznej, a Ewa reżyseruje teledyski, ostatnio był z nią wywiad w polskiej telewizji.
***
Ewa po pworocie do domu zaczęła przygotowywać swoją ulubioną sałatkę i nalała sobie lampkę wina. Wtem przypomniało jej się, że miała odebrać sukienkę na rozdanie Rumuńskich Nagród Filmowych. Sięgnęła po kluczyki i otworzyła frontowe drzwi po czym usłyszała ogłuszający dźwięk tłukącego się szkła. Szybkim krokiem pobiegła do salonu gdzie ujrzała leżące na podłodze odłamki szkła i jakieś małe zawiniątko. Szbykim ruchem sięgnęła po ów kamieńz kartką i rozłożyła pomięty papier.

„Sposób na Przetrwanie - milczenie

Sposób na życie - przetrwanie

Sposób na milczenie – śmierc”

Po przeczytaniu tekstu napisanego koślawym pismem poczuła niemiły skurcz. Coś podpowiadało jej, że to nie głupie wybrki nastolatków czy paparazzi. Usiadła w fotelu i zaczęła pocierać skornie. Przez chwilę zastanawiała się nad wezwaniem policji, ale pewnie olali by jej sprawę.  Spakowała najważniejsze rzeczy i zabezpieczyła okno. Piętnaście minut później stała na progu mieszkania Karoliny.
- Dostałam to dzisiaj – pokazała jej kartkę.
Karolina zrobiła dziwną minę i po chwili wyjęła z kosza taką samą kartkę.
- Dostałam jeszcze to – wskazała na czarną różę leżącą w koszu.
- Myślisz, że to… ma związek z…?
- Nie wiem, ale to chyba nie zbieg okoliczności, że obie dostałyśmy to samo.
- Byłaś na policji?
- A wierzysz, że coś z tym zrobią? Powiedzą, że to głupi żart.
- Zaczynam się bać – Ewie pierwszy raz od niepamiętnych czasów popłynęły łzy po policzkach.
- Poproszę o pomoc znajomego detektywa.
***
Ion Petrescu był trzydziestoparoletnim brunetem o zielonych oczach, od jego wejścia do mieszkania Ewa cały czas bacznie wpatrywała się w jego sylwetkę.
- Więc, jeszcze raz?
- Dostałyśmy to… Mógłbyś jakoś to sprawdzić? To chyba nie zbieg okoliczności, że dostałyśmy to samo?
- Postaram się jak najbyciej. Słyszałyście o tym, że Dan Balan reaktywuje swoją karierę? – zapytał wychodząc.
- Tak?
Dziewczyny momentlanie dopadły komputera i uruchomiły stronę główną.
- Koncert w Polsce? – powiedziały niemal jednocześnie.
Po chwili odwiedziły stronę, którą dobrze znały i pamiętały. Teraz znowu ożyła.

Pijąc drugą lampkę wina i rozkoszując się widokiem z tarasu dziewczyny wspominały dawne czasy.
„Love is a simple thing”, która rozbrzmiewała z torebki Ewy oznajmiła jej, że dzwoni… Mihai.
- O tej porze? – zdumiała się i szybko nacisnęła odbierz.
- Witaj Ewo – usłyszała po drugiej stronie szorstki męski głos.
- Słucham? Kto mówi?
-„Sposób na Przetrwanie – milczenie, Sposób na życie – przetrwanie, Sposób na milczenie – śmierc” – usłyszała w odpowiedzi.
Upuściła telefon na ziemie i zamarła. Zdała sobie właśnie sprawę, że ten mężczyzna znajduje się w jednym pomieszczeniu z jej mężem.
- Co jest? – zapytała Karolina.
- On… on… boże…. On jest w szpitalu – Ewa zaczęła płakać.
- Uspokój się – Karolina wygrzebała swoje kluczyki i zjechały windą do garażu.
Droga do szpitala, choć pokonana w 5 minut, bardzo im się dłużyła. Po wejściu na oddział, od razu zauważyły, że coś się dzieje. Wszędzie biegały zdenerwowane pielęgniarki i lekarze.
- Co się stało? – zapytała przechodzącą, a raczej przebiegającą, obok lekarkę.
- Pani Traistariu?
- Tak…
- Pani mąż…

... Kurde, dlaczego urwałaś w takim momencie??? Ja chce więcej!!! 

(Dzięki za użycie cytatów, prezentują sie bosko )

Masz talenta, aż dech zapiera z ciekawosci...ale moment idealny na zakonczenie
Czekam z niecierpliwoscia na ciag dalszy